ο κεντρικό ερώτημα στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε στις εκλογές της 21ης Μαϊου είναι αν θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε όμηροι μιας γενικευμένης αδικίας σε όλα τα επίπεδα.
Στο επίπεδο της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου ειδικότερα, το ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουμε και την επόμενη τετραετία να έχουμε έναν πρωθυπουργό που παραβιάζει τους κανόνες της δημοκρατίας, παρακολουθώντας καταχρηστικά το μισό πολιτικό σύστημα και επιπλέον και δικαστικούς και ανώτατους στρατιωτικούς και δημοσιογράφους και πολίτες με το παράνομο και κακόβουλο λογισμικό Predator μέσω της ΕΥΠ. Την οποία χρησιμοποιεί όχι για λόγους ασφάλειας της χώρας, αλλά σαν προσωπικό παρακρατικό μηχανισμό.
Στο επίπεδο του Κράτους το ερώτημα είναι αν θέλουμε να συνεχίσουμε να έχουμε μια δημόσια διοίκηση διαλυμένη, χωρίς κατάλληλο και εκπαιδευμένο προσωπικό και χωρίς σύγχρονο εξοπλισμό, που δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια ούτε στα τρένα και τις δημόσιες μεταφορές.
Στο επίπεδο της ελευθεροτυπίας και του πλουραλισμού, το ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουμε να έχουμε μια κυβέρνηση που μας οδήγησε στην κατρακύλα στις διεθνείς κατατάξεις κατά 50 σχεδόν θέσεις σε σχέση με το παρελθόν, χειραγωγώντας και εξαγοράζοντας τα ΜΜΕ, τα οποία επιδίδονται όχι σε αντικειμενική ενημέρωση, αλλά σε συστηματική προπαγάνδα υπέρ των χρηματοδοτών τους.
Στο επίπεδο της Οικονομίας, το μεγάλο ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουμε να είμαστε η πιο φτωχή και συγχρόνως και η πιο ακριβή χώρα της Ευρώπης, όπως ενημερώνει η Eurostat, με μια κυβέρνηση που υπηρετεί τα οικονομικά συμφέροντα μιας επιχειρηματικής ελίτ και δεν ενδιαφέρεται ούτε για τη μεσαία και χαμηλή οικονομικά τάξη, ούτε και για το δημόσιο συμφέρον.
Κι ακόμη, στο επίπεδο της Οικονομίας το ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουμε να ζούμε με φιλοδωρήματα και με κουπόνια σε μια χώρα που τον πλούτο της τον εκμεταλλεύεται μια ελίτ λίγων και μεγάλων, κυρίως ξένων, επιχειρήσεων.
Στο επίπεδο του Κοινωνικού Κράτους το ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουμε να ιδιωτικοποιούμε την Υγεία, την Παιδεία, το Περιβάλλον και τα δημόσια αγαθά όπως το νερό, τις Μεταφορές και την Ενέργεια και αν θα συνεχίσουμε τις υπέρ των εργοδοτών και τις σε βάρος των εργαζομένων μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό.
Στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής το ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουμε να χάνουμε ευκαιρίες και έδαφος για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, παραμένοντας δορυφόροι ξένων συμφερόντων και ακολουθώντας ξεπερασμένες αντιλήψεις που θέλουν την Ελλάδα «προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης».
Ή αν, επιτέλους , θα ασκήσουμε μια αυτοδύναμη, πολυσχιδή και πολυδιάστατη διπλωματία στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής που να καθοδηγείται από τα εθνικά μας συμφέροντα και να μας αναγορεύει σε υπολογίσιμο στρατηγικό παίκτη στην περιοχή.
Το κεντρικό ερώτημα των εκλογών είναι αν η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι μια από τις ακριβότερες, φτωχότερες και με χαμηλότερους μισθούς χώρες στην Ευρώπη, με τους περισσότερους θανάτους από την πανδημία ανά πληθυσμό και από την άλλη, με τα μεγαλύτερα αφορολόγητα υπερκέρδη για μια μικρή ολιγαρχία του πλούτου.
Τελικά το ερώτημα είναι, πόσο θα ανεχόμαστε μια κυβέρνηση που με σύνθημα «πάμε κι όπου βγει» μας πάει εκεί όπου εξυπηρετούνται τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας του πλούτου και όχι τα συμφέροντα των πολλών που αγωνίζονται για να βγάλουν το μήνα σε μια χώρα ακρίβειας και χαμηλών αμοιβών.
Γιατί αν η χώρα, όπως και το μοιραίο τραίνο, ακολουθεί το σύνθημα «πάμε κι όπου βγει», τελικά θα πάμε αλλά δεν θα βγει. Γιατί στο τέλος δεν θα την αποφύγουμε τη μοιραία μετωπική σύγκρουση…
