Ο έλεγχος της προπαγάνδας και η αξιοποίηση του φόβου είναι δύο διαχρονικά όπλα κάθε αυταρχικού και ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Η πλύση εγκεφάλου για τον πολίτη – τηλεθεατή μέσω των ΜΜΕ αφενός και ο φόβος του χωροφύλακα ή της δίωξης που φυλάει τα έρμα για όποιους ξεφεύγουν από την προπαγάνδα και τολμούν να αντιστέκονται, είναι τα καταφύγια κάθε αυταρχικού κυβερνήτη.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη υπέπεσε και στα δύο αυτά καθεστωτικά αμαρτήματα.
Η 108η θέση στην ελευθεροτυπία διεθνώς, 40 θέσεις χαμηλότερα από εκεί που η χώρα βρίσκονταν το 2019, αποτελεί διεθνή δείκτη μιας ολοκληρωτικής κυβέρνησης που χειραγωγώντας τα ΜΜΕ, κυβερνά δια της προπαγάνδας.
Η επιστράτευση του φόβου για τον… μπαμπούλα της αστυνομίας από την άλλη σε πλατείες, σε σχολεία και σε πανεπιστήμια, όπου δηλαδή συχνάζουν και συγκεντρώνονται νέοι άνθρωποι που ξεφεύγουν από την τηλεοπτική προπαγάνδα και γι’ αυτό αντιδρούν και αντιστέκονται, συμπληρώνει τα χαρακτηριστικά ενός ανελεύθερου καθεστώτος.
Τελευταία η κυβέρνηση, στρυμωγμένη άσχημα και με την πλάτη στον τοίχο από την προσπάθειά της να συγκαλύψει το τεράστιο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, που συγχρόνως συνιστά πρωτοφανή εκτροπή από το κράτος δικαίου και από τους κανόνες της Δημοκρατίας, επιστράτευσε και τον κορυφαίο ελεγκτικό θεσμό, τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
Η γνωμοδότηση Ντογιάκου που αμφισβητεί τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξαρτησία της ΑΔΑΕ και ο εκφοβισμός της δίωξης όποιου λειτουργού της ΑΔΑΕ τολμήσει και ασκήσει τη μόνη αρμοδιότητα που εκ του Συντάγματος διαθέτει, τη διασφάλιση δηλαδή του απορρήτου των επικοινωνιών, συνιστά κορυφαίο θεσμικό ατόπημα που απομόνωσε τον Ισίδωρο Ντογιάκο και ένωσε σύσσωμο τον κόσμο της νομικής επιστήμης, καθώς και τους δημοκρατικούς πολίτες, εναντίον του.
16 κορυφαίοι συνταγματολόγοι, καθηγητές Νομικών Σχολών της χώρας, μεταξύ των οποίων ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Νίκος Αλιβιζάτος, αλλά επιπλέον και πολιτειακοί θεσμοί, όπως ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας και καθηγητής Νομικής Προκόπης Παυλόπουλος και σύσσωμη η αντιπολίτευση, δεξιά, κεντρώα και αριστερή, όρθωσαν το ανάστημα και αντιτάχθηκαν με γνωμοδοτήσεις στον πρωτοφανούς αυταρχισμού εισαγγελικό εκφοβισμό.
Κεντρικό ζήτημα της θεσμικής εκτροπής την οποία συνιστά η εισαγγελική εντολή η ανεξαρτησία των… ανεξάρτητων αρχών και το θεμελιώδες ερώτημα αν οι νόμοι υπάγονται στο Σύνταγμα ή το αντίστροφο, όπως ο Ντογιάκος επιχειρεί να επιβάλει.
Προφανώς και ο αντιδημοκτρατικός νόμος που απαγορεύει στους παρακολουθούμενους από την ΕΥΠ να διερευνήσουν τις αιτίες της παρακολούθησής τους νωρίτερα από 3 χρόνια μετά, δεν είναι ισχυρότερος του Συντάγματος.
Το οποίο ρητά θέλει την ΑΔΑΕ να διερευνά τις συνθήκες καταχρηστικής παρακολούθησης πολιτών και παραβίασης θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών.
Που σημαίνει ότι ο νόμος μπορεί να απαγορεύει στους πολίτες να αναζητούν τις αιτίες της παρακολούθησής τους, το Σύνταγμα όμως επιτρέπει αν όχι και επιβάλλει στην ΑΔΑΕ να διερευνά σκάνδαλα καταχρηστικής αξιοποίησης των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων για λόγους ξένους με ποινικά αδικήματα ή εθνικούς κινδύνους.
Γιατί δεν έγινε ξαφνικά ολόκληρη η κυβέρνηση και μαζί με αυτήν και η αντιπολίτευση και δικαστικοί και αρχηγοί του στρατού επίορκοι ως ποινικά ύποπτοι ή ως εθνικά επιζήμιοι, για να παρακολουθούνται νομίμως από την ΕΥΠ…
Αν η εκφοβιστική πράξη Ντογιάκου δεν συνέβαλλε στην κυβερνητική προσπάθεια συγκάλυψης του σκανδάλου, ίσως δεν θα είχε συγκεντρώσει τόση αντίδραση απέναντί της.
Αλλά η οφθαλμοφανής προσπάθεια του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να ευθυγραμμιστεί με το σιωπητήριο της κυβέρνησης για οποιαδήποτε αποκάλυψη αφορά στο τεραστίων διαστάσεων σκάνδαλο που τη συγκλονίζει, έστρεψε τους πάντες απέναντί του.
Τελικά ο Ντογιάκος, στην προσπάθειά του να βοηθήσει τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση να βγουν από τη δυσχερέστατη θέση στην οποία βρίσκονται, δια της συσκότισης των συνθηκών κάτω από τις οποίες συντελέστηκε η δημοκρατική εκτροπή και λειτούργησε το παρακράτος της ΕΥΠ, προσέφερε κάκιστη υπηρεσία.
Πρώτα γιατί οι προσπάθειες συγκάλυψης ενός πρωτοφανούς σκανδάλου και μιας τεράστιας και επαναλαμβανόμενης θεσμικής εκτροπής στην οποία υπέπεσε η υπό την πρωθυπουργική ευθύνη λειτουργούσα ΕΥΠ, έπεισαν και τους πλέον δύσπιστους για τις πολιτικές και ενδεχόμενα και ποινικές, όπως συμφωνούν κορυφαίοι νομικοί, ευθύνες του υπεύθυνου για την ΕΥΠ πρωθυπουργού.
Και δεύτερον γιατί ο Ντογιάκος, με την επιστράτευση της αρχής «ο φόβος φυλάει τα έρμα» για όποιον τολμήσει να αποκαλύψει τις πραγματικές συνθήκες κάτω από τις οποίες συντελέστηκε το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, διέρρηξε οριστικά το αντί ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο στο οποίο προσέβλεπε και πάλι η κυβέρνηση για τις επόμενες εκλογές και ένωσε σύσσωμο τον δημοκρατικό κόσμο και μαζί με αυτόν και τη μείζονα αντιπολίτευση εναντίον της.
Γιατί ο φόβος της ποινικής δίωξης μπορεί να φυλάει τα έρμα και μαζί με αυτά και όσους αντιστέκονται στα απολυταρχικά καθεστώτα, αλλά όπως αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά στην ιστορία, ο Θεός της Δημοκρατίας αγαπά και το νοικοκύρη. Που δεν είναι άλλος από τον κυρίαρχο λαό.
