Το πραγματικό ερώτημα σήμερα για τις συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης δεν είναι αυτό που τεχνηέντως θέτει στον δημόσιο διάλογο η νεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση, αν δηλαδή οι αστικές συγκοινωνίες πρέπει να παραμείνουν ιδιωτικές ή να περάσουν στον έλεγχο του δημοσίου.
Η ερώτηση εν έτει 2017 θα μπορούσε να είναι ρητορική: Υπάρχουν ιδιωτικά μονοπώλια, κρατικά επιδοτούμενα, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε εποχή κρίσης και μάλιστα σε μια χώρα υπό αυστηρό δημοσιονομικό έλεγχο;
Η κρίση αντί να δώσει λύσεις, επιδείνωσε τα αδιέξοδα της ελληνικής οικονομίας. Οι νεοφιλελεύθερες συνταγές των μνημονίων βάθυναν την ύφεση και διεύρυναν τη διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας. Γιατί όταν μια χώρα σε οικονομική κρίση δεν φροντίζει για τη βελτίωση του παραγωγικού της ιστού, αλλά ξεπουλά την περιουσία της και τρώει τις σάρκες της για να επιβιώσει, υπονομεύει και την τελευταία της δυνατότητα για ανάπτυξη.
Η προοπτική της ανάπτυξης σε μια χώρα χρεωμένη και βυθισμένη εδώ και χρόνια στην ύφεση, σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη, ταυτίζεται με την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων. Αυτό διακηρύσσουν τόσο οι διεθνείς δανειστές, όσο όμως και η νεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση, η ίδια που άλλοτε με τη μορφή της δεξιάς και άλλοτε της σοσιαλδημοκρατικής κυβερνητικής εξουσίας, οδήγησε την ελληνική οικονομία στον υπέρμετρο δανεισμό και στη χρεωκοπία.
Σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη συνταγή της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, η προοπτική της ανάπτυξης σε μια χώρα χρεωμένη και βυθισμένη εδώ και χρόνια στην ύφεση, ταυτίζεται σχεδόν απόλυτα με την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων.