Όσο κι αν η αντιπολίτευση επιδιώκει με νύχια και με δόντια να αναδείξει την τραγωδία που έζησε η Ανατολική Αττική ως μια υπόθεση κυβερνητικής ανεπάρκειας και ολιγωρίας και όσο και αν αναζητά εξιλαστήρια θύματα ανάμεσα στους κυβερνητικούς αξιωματούχους που πρωταγωνίστησαν στην υπόθεση, αλλά και στο πρόσωπο του ίδιου του πρωθυπουργού, δεν μπορεί να κρύψει τη μια και μόνη αλήθεια:
Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της ιστορίας από την εποχή που οι φυσικές καταστροφές αντιμετωπίζονταν σαν… θεομηνίες, σαν ξεσπάσματα της οργής δηλαδή των Θεών απέναντι στην ύβρη και την αλαζονεία των ανθρώπων.
«Πλανάται πλάνην οικτράν» όποιος πιστεύει ότι αν παραιτηθούν οι υπεύθυνοι για την πρόληψη και την καταστολή των πυρκαγιών και αν συλληφθούν και τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι των εμπρησμών, το πρόβλημα θα θεραπευτεί και η απειλή για επόμενη τραγωδία θα πάψει να υφίσταται.
Τα ερωτήματα είναι πολλά και βαραίνουν όλους αυτές τις δύσκολες ημέρες. Ένα απέραντο «γιατί;» πλανιέται πάνω από τα καμένα, πάνω από τις στάχτες και πάνω από τους νεκρούς. Ένα «γιατί;» μας στοιχειώνει και μας καθηλώνει, για την πρωτόγνωρη τραγωδία που έζησε η Αττική και μαζί με αυτήν ολόκληρη η Ελλάδα.
Τα ερωτήματα πολλά και αναπάντητα:
Ήταν εμπρησμός; Ποιοι οι ένοχοι, πως και γιατί συντελέστηκε το αποτρόπαιο έγκλημα;
Φταίει η πυροσβεστική, το λιμενικό, ο στρατός και η αστυνομία που δεν κινήθηκαν εγκαίρως και αποτελεσματικά;
Ζούμε σε μια εποχή ειρήνης όπου τα σύνορα των κρατών, τουλάχιστον στην Ευρώπη και την Βαλκανική, έχουν παγιωθεί και δεν αμφισβητούνται. Παρόλα αυτά πόλεμοι συνεχίζουν να διεξάγονται και σήμερα, με διαφορετική όμως μορφή, μέσα και όπλα σε σχέση με το παρελθόν.