Παιδεία

Ο νόμος Διαμαντοπούλου θα μείνει στην ιστορία ως μια μάταιη, όπως αποδεικνύεται σήμερα εκ του αποτελέσματος, προσπάθεια απο-δημοκρατικοποίησης των Πανεπιστημίων. Αφού κανένα από τα κορυφαία όργανα της πανεπιστημιακής διοίκησης, (Συμβούλιο Ιδρύματος, Πρύτανης, Αντιπρυτάνεις, Κοσμήτορες), σύμφωνα με τις προβλέψεις αυτού του κραυγαλέα αντιδημοκρατικού νόμου, δεν εκλέγονταν με άμεση και δημοκρατική ψηφοφορία, σε αντίθεση με τις δημοκρατικές πανεπιστημιακές παραδόσεις του Ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Η αποδόμηση, από πλευράς υπουργού Παιδείας, της αριστείας ως κεντρικού στοιχείου της εκπαιδευτικής πολιτικής, προφανώς και δεν αφορούσε αυτό που οι αντιπολιτευόμενοι τη σημερινή κυβέρνηση προσέλαβαν και αξιοποίησαν επικοινωνιακά: Την ισοπέδωση δηλαδή των πάντων, την εξίσωση προς τα κάτω και τον επαναπροσανατολισμό του εκπαιδευτικού συστήματος στην επιλογή της ήσσονος προσπάθειας.

Όταν ο νέος υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς, παραλαμβάνοντας τον ευαίσθητο, όσο και κρίσιμο για το ξεκίνημα που χρειάζεται η χώρα, τομέα της Παιδείας σε πρωτοφανή κρίση που αγγίζει τα όρια της διάλυσης, αποδομούσε με τις προγραμματικές δηλώσεις του την αριστεία ως κεντρικό σημείο της εκπαιδευτικής πολιτικής, προφανώς και δεν εννοούσε αυτό που οι περισσότεροι, είτε καλοπροαίρετα, είτε όμως και κακοπροαίρετα προσλάμβαναν: Την ισοπέδωση δηλαδή και την εξίσωση των πάντων προς τα κάτω, με τον επαναπροσανατολισμό του εκπαιδευτικού συστήματος στην επιλογή της ήσσονος προσπάθειας.

Δικαίως ο πρωθυπουργός κι ο υπουργός Παιδείας, κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή, αισθάνθηκαν την ανάγκη να κάνουν ξεχωριστή μνεία στην ανάγκη άμεσης κατάργησης των Συμβουλίων Ιδρύματος (ΣΙ) στα πανεπιστήμια. Αφού αυτά διαδραμάτισαν το ρόλο της ναυαρχίδας της αυταρχικής και αντιδημοκρατικής «μεταρρύθμισης» Διαμαντοπούλου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Οι οξείς τόνοι με τους οποίους υποδέχτηκε σύσσωμη η μνημονιακή αντιπολίτευση την εξαγγελία της κατάργησης των Συμβουλίων Ιδρύματος (ΣΙ) των πανεπιστημίων, ούτε είναι πολιτικά αθώοι, ούτε προδίδουν το ύστερο ενδιαφέρον και την καθυστερημένη αγωνία της πρώην συγκυβέρνησης για την Παιδεία. Απλώς αποκαλύπτουν τη στενή σχέση του καταστροφικού για τα πανεπιστήμια νόμου Διαμαντοπούλου, με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική κατεύθυνση της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.