Από το Μάϊο το 1936 και τη μάνα που θρηνούσε πάνω στο σκοτωμένο της γιο, θύμα της αγριότητας των αστυνομικών στη διαδήλωση των καπνεργατών και από τον Μάϊο του 1963 και τη δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη από το παρακράτος, μέχρι το Νοέμβριο του 2006 και τον άγριο ξυλοδαρμό, χωρίς λόγο, ενός Κύπριου φοιτητή από μια… ζαρντινιέρα, πέρασαν πολλά χρόνια χωρίς μεγάλες αλλαγές.
Είναι σαφές ότι η πολιτική σύγκρουση έχει πλέον μετατοπιστεί στο πεδίο που ορίζουν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επέβαλε η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας. Με την πολιτική αντιπαράθεση να επικεντρώνεται στον άξονα Δημόσιου – Ιδιωτικού και στο ρόλο που θα διαδραματίσουν στην αναπτυξιακή προσπάθεια.
Η Ανάπτυξη στη Μεταμνημονιακή Εποχή.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα της κυβέρνησης Τσίπρα είναι ότι οδήγησε με επιτυχία τη χώρα στον δύσκολο, όσο και επώδυνο δρόμο για την έξοδο από τα μνημόνια.
Το γεγονός ότι οι Έλληνες εμπιστεύθηκαν με την ψήφο τους, τρία χρόνια πριν, να τους οδηγήσει στη μετά τα μνημόνια εποχή μια κυβέρνηση που δεν συμμετείχε στο… πάρτι της κερδοσκοπίας και της διαφθοράς, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι έχουν κατανοήσει τα μηνύματα της κρίσης και έχουν γυρίσει την πλάτη στους υπεύθυνους για τις παθογένειες και τις στρεβλώσεις του παρελθόντος.
Η Ελλάδα μετά την έξοδο από την οικονομική επιτροπεία και τα μνημόνια εισέρχεται σε μια νέα εποχή.
Οι πελατειακές, κερδοσκοπικές, αντιπαραγωγικές και αντιαναπτυξιακές πολιτικές επιλογές που εφάρμοσε το παλιό πολιτικό σύστημα προκάλεσαν υπερμεγέθη εξωτερικό δανεισμό και δυσανάλογη, σε σχέση με τις δυνατότητες της εθνικής οικονομίας, διόγκωση του χρέους, οδηγώντας τη χώρα στη χρεοκοπία.