ΟΙ 3 ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ
Μέχρι πρόσφατα η Θεσσαλονίκη είχε τρείς θλιβερές πρωτιές: 1,5 δις εγκεκριμένο, παγωμένο στις τράπεζες, αρχαιολογικό πλούτο, στον οποίο δεν επένδυσε σοβαρά, ενώ ήταν μια μεγαλούπολη με πληθυσμό περισσότερο από 1 εκατομμύριο κατοίκους κι ένα μεγάλο έργο υποδομής που θα έλυνε οριστικά το σοβαρό συγκοινωνιακό πρόβλημα της πόλης, το οποίο σαν το γεφύρι της Άρτας «σέρνονταν» επί δεκαετίες.

ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2016, ως νέα διοίκηση της Αττικό Μετρό ΑΕ βρήκαμε ένα έργο στη Θεσσαλονίκη σταματημένο. Για να ξαναθέσουμε το έργο σε τροχιά υλοποίησης έπρεπε να διευθετηθούν μια σειρά από επείγοντα προβλήματα. Καταρχήν, τακτοποιήθηκε συμβατικά το έργο, καθώς αντικαταστάθηκε στην ανάδοχο κοινοπραξία η κατασκευάστρια εταιρεία που είχε εκπέσει, με μια νέα και εύρωστη οικονομικά, ικανή να το συνεχίσει και να το αποπερατώσει. Ακόμη διευθετήθηκαν σε σύντομο χρόνο οι δικαστικές διαφορές, με τις απαιτήσεις των εργολάβων να επιδικάζονται κατά τρόπο ωφέλιμο για το δημόσιο συμφέρον.

Μέχρι πρόσφατα η Θεσσαλονίκη είχε μια θλιβερή πρωτιά: Ήταν μια μεγαλούπολη με πληθυσμό περισσότερο από 1 εκατομμύριο κατοίκους κι ένα έργο μετρό που είχε γίνει το ανέκδοτο της πόλης. Και όχι άδικα. Πρώτα γιατί το έργο ανακοινώθηκε ότι θα ξεκινούσε τη δεκαετία του 1980 όχι ως δημόσιο έργο, όπως συμβαίνει με όλα τα έργα των αστικών μητροπολιτικών σιδηροδρόμων του κόσμου, αλλά κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, ως έργο που θα χρηματοδοτούνταν από? το δημοτικό ραδιόφωνο της πόλης.

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική της λιτότητας που επιβλήθηκε, δίκην θεραπείας, από τους δανειστές στην Ελλάδα και είχε ως συνέπεια τη μακρόχρονη ύφεση της ελληνικής οικονομίας, τη φτωχοποίηση των Ελλήνων, το πάγωμα της εσωτερικής αγοράς, την καταστροφή της εγχώριας επιχειρηματικότητας, καθώς και τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις και εκχωρήσεις σε διεθνή συμφέροντα του εθνικού πλούτου, είναι σαφές πλέον ότι δεν εξυπηρετούσε τίποτε περισσότερο, από τις επιδιώξεις των ίδιων των δανειστών.

Τώρα που όπως όλα δείχνουν πλησιάζουμε στην έξοδο από το τούνελ της ύφεσης και της επιτροπείας της ελληνικής οικονομίας, είναι η κατάλληλη στιγμή να σχεδιάσουμε την επόμενη μέρα. Κι αυτό γιατί πουθενά στα μνημόνια των νεοφιλελεύθερων δανειστών δεν υπήρξε πρόβλεψη για δρομολόγηση μιας νέας αναπτυξιακής πορείας για την ελληνική οικονομία, ικανής να υπηρετήσει τις ανάγκες της χώρας, παράλληλα με την υποστήριξη των δανειακών της υποχρεώσεων.