Είναι σήμερα ρεαλιστική και εφικτή η συγκρότηση προοδευτικής κυβέρνησης συνεργασίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων από το χώρο της Κεντροαριστεράς;
Το ερώτημα αυτό απασχολεί όλο και περισσότερο το δημόσιο διάλογο τον τελευταίο καιρό. Και εμφανίζεται άλλοτε ως ανάγκη για την αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της εποχής και άλλοτε σαν διέξοδος στο γεγονός ότι κανένα κόμμα δεν φαίνεται να συγκεντρώνει αυτή τη στιγμή εκλογικό ποσοστό που να εγγυάται αυτοδυναμία, ακόμη και με ένα εκλογικό σύστημα ενισχυμένης αναλογικής.
Οι δημοκρατικές κυβερνήσεις, σε κάθε περίπτωση, δεν επιβάλλονται εκ των άνω, ούτε και είναι το αποτέλεσμα διεργασιών σε κλειστά κομματικά γραφεία. Οι δημοκρατικές κυβερνήσεις πρέπει να εκφράζουν το κλίμα της εκάστοτε εποχής, να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της και να απαντούν στα μεγάλα προβλήματα του λαού.
Η απάντηση συνεπώς στο ερώτημα αν υπάρχει σήμερα έδαφος για συγκρότηση βιώσιμης κυβέρνησης συνεργασίας στο χώρο της κεντροαριστεράς θα προκύψει από την απάντηση σε τέσσερα επιμέρους ερωτήματα.
ΕΡΩΤΗΜΑ 1ο: Τι συμβαίνει στον γεωγραφικό και πολιτικό περίγυρο της Ελλάδας; Είναι οι κυβερνήσεις συνεργασίας σύνηθες φαινόμενο ή στα μεγάλα προβλήματα της εποχής οι γεωγραφικοί και πολιτικοί γείτονές μας ακολουθούν την πεπατημένη των μονοκομματικών και αυτοδύναμων κυβερνήσεων;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι στην Ενωμένη Ευρώπη τα 22 από τα 27 κράτη έχουν σήμερα κυβερνήσεις συνεργασίας. Η Γερμανία, η Αυστρία, η Ισπανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, οι Σκανδιναβικές χώρες, ακόμη και η Βουλγαρία έχουν κυβερνήσεις συνεργασίας. Αυτό βέβαια δεν γίνεται γνωστό στη χώρα μας από τα συστημικά ΜΜΕ, καθώς η κυβερνητική προπαγάνδα έχει αναγορεύσει τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις σαν τη μόνη προϋπόθεση για πολιτική σταθερότητα.
Τα μεγάλα προβλήματα της σημερινής εποχής επομένως στην Ευρώπη αντιμετωπίζονται κατά κύριο λόγο από κυβερνήσεις συνεργασίας, οι οποίες και αποτελούν την κυρίαρχη τάση.
ΕΡΩΤΗΜΑ 2ο: Είναι σήμερα ώριμες οι συνθήκες για κυβέρνηση συνεργασίας;
Με δεδομένο ότι η απλή αναλογική είναι το δικαιότερο, κατά κοινή ομολογία, εκλογικό σύστημα και έχοντας υπόψη ότι με αυτό το εκλογικό σύστημα θα γίνουν οι επόμενες εκλογές, η πρώτη αναγκαία συνθήκη για κυβερνήσεις συνεργασίας υπάρχει εξ αντικειμένου.
Αν, επιπλέον, ληφθεί υπόψη η αντικειμενική πολιτική κατάσταση στη χώρα, όπου κανένα πολιτικό κόμμα δεν συγκεντρώνει ποσοστό ικανό να του δώσει αυτοδυναμία με κανένα εκλογικό σύστημα, τότε ικανοποιείται και η δεύτερη συνθήκη που οδηγεί σαν μονόδρομο στη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας μετά τις εκλογές.
ΕΡΩΤΗΜΑ 3ο: Υπάρχει σήμερα σαφής διαχωριστική πολιτική γραμμή μεταξύ συντήρησης και προόδου;
Η απάντηση εδώ είναι κατηγορηματικά καταφατική. Μετά την τετραετία της νεοφιλελεύθερης, άδικης οικονομικά και κοινωνικά, αυταρχικής, ολοκληρωτικής και αντιδημοκρατικής κυβέρνησης Μητσοτάκη, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ συντήρησης και προόδου έχει γίνει απολύτως ευδιάκριτη.
Με δυο λόγια ο λαός ξαναθυμήθηκε τι σημαίνει Δεξιά.
Η κυβέρνηση της δημοκρατικής εκτροπής και της υπονόμευσης του κράτους δικαίου, η αυταρχική κυβέρνηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας και της άσκησης αστυνομικής βίας στους δρόμους, στις πλατείες και στα πανεπιστήμια σε αντιφρονούντες νέους και φοιτητές, η κυβέρνηση των μεγάλων ανισοτήτων, της φτωχοποίησης των πολλών και μη προνομιούχων και των υπερκερδών για την ολιγαρχία του πλούτου, η κυβέρνηση της αυτορρύθμισης των αγορών και της ακρίβειας για τους πολλούς, η κυβέρνηση που έκανε την Ελλάδα την πιο ακριβή και συγχρόνως και την πιο φτωχή χώρα της Ευρώπης, η κυβέρνηση που διέλυσε το κοινωνικό κράτος και ιδιωτικοποίησε δημόσιο πλούτο και δημόσιες δομές, είναι υπόδειγμα όχι απλώς συντηρητικής, αλλά ακροδεξιάς και συγχρόνως και νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης προς αποφυγή.
Η διαχωριστική γραμμή συνεπώς μεταξύ συντήρησης και προόδου σήμερα είναι περισσότερο από ευδιάκριτη και οριοθετείται από το ίχνος που αφήνει πίσω της η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
ΕΡΩΤΗΜΑ 4ο: Υπάρχει πεδίο προγραμματικής σύγκλισης για τη διαμόρφωση μιας προοδευτικής κυβέρνησης;
Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, των θεσμών και του κράτους δικαίου, η κρατική ρύθμιση των αγορών και η καταπολέμηση της κερδοσκοπίας για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, η μείωση των ανισοτήτων μεταξύ πλούσιων και φτωχών, το τέλος στις άκριτες ιδιωτικοποιήσεις και η ανάγκη υποστήριξης της δημόσιας Υγείας, Παιδείας, Κοινωνικής Φροντίδας και των εργασιακών σχέσεων, η ανάγκη Παραγωγικής Ανασυγκρότησης στην κατεύθυνση μιας δίκαιης και βιώσιμης Ανάπτυξης με στόχο την ισότιμη πρόσβαση όλων στις ευκαιρίες και στα αγαθά της, η ανάγκη αναδιανομής για την αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους και η ανάγκη Πράσινης Μετάβασης, οριοθετούν το πεδίο σύγκλισης μεταξύ των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων για τη διαμόρφωση μιας κοινής προγραμματικής συμφωνίας μιας προοδευτικής κυβέρνησης συνεργασίας.
Ό,τι χρειάζεται να γίνει για να αποκατασταθεί η ζημιά που έκανε στη χώρα και στον τόπο η κυβέρνηση Μητσοτάκη, συνιστά στοιχείο προγραμματικής συμφωνίας σε προοδευτική κατεύθυνση.
Συνεπώς ικανοποιείται και η τέταρτη προϋπόθεση συγκρότησης προοδευτικής κυβέρνησης, αυτή της προγραμματικής συμφωνίας.
Τούτων δοθέντων, όποιο κόμμα της κεντροαριστεράς Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή δηλώνει ότι θα συνεργαστεί με τη Δεξιά του Μητσοτάκη, ενώ Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο δηλώνει υπέρμαχο της συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας την Κυριακή για να μη συνεργαστεί με κανέναν, μάλλον θυμίζει το γνωστό:
«Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει».
Πηγή: https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/einai-efikti-i-sygkrotisi-proodeytikis-kybernisis-synergasias
