Όσοι διαβάζουν επιφανειακά και σε πρώτο επίπεδο την υπόθεση της Εύας Καϊλή, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν είναι ότι πρόκειται για μια ακόμη περίπτωση διαφθοράς στην πολιτική. Με τη μόνη διαφορά ότι αυτή τη φορά η διαφθορά εκθέτει όχι μόνο την ίδια και το κόμμα στο οποίο ανήκει, αλλά επιπλέον εκθέτει και την Ελλάδα στην Ευρώπη.
Χωρίς να ισχυρίζομαι ότι γενικά μιλώντας έχουν άδικο, υποστηρίζω ειδικότερα ότι η υπόθεση της Εύας Καϊλή, για όσους παρακολουθήσαμε από κοντά την εκτόξευσή της στον ευρωπαϊκό ουρανό, έχει πολλές ακόμη και ενδιαφέρουσες αναγνώσεις.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 η Εύα Καϊλή ήταν μια απίστευτα όμορφη και απρόσμενα γοητευτική φοιτήτρια που σπούδαζε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης.
Πρώτος την πρόσεξε ο Σπύρος Βούγιας που την ξεχώρισε και της πρότεινε να κατέβει με το ψηφοδέλτιό του στις δημοτικές εκλογές το 2002.
Ο Σπύρος δεν κέρδισε τις εκλογές και δεν εξελέγη δήμαρχος. Η Εύα όμως, αν και εντελώς άγνωστη τότε, εκλέχτηκε με πάρα πολλούς σταυρούς δημοτικός σύμβουλος. Προσπερνώντας δεκάδες συνυποψήφιούς της, ανάμεσά τους και καθηγητές της στο Πολυτεχνείο και αναγνωρισμένους επιστήμονες και επιτυχημένους επιχειρηματίες και γνωστούς εμπόρους και καταξιωμένους καλλιτέχνες, η Εύα αναδείχθηκε η νεότερη δημοτικός σύμβουλος στα 24 χρόνια της.
Από εκεί και ύστερα ο δρόμος γι’ αυτήν ήταν ανοιχτός. Το 2004 και χωρίς ακόμη να έχει δοκιμαστεί στο στίβο της ζωής, εκλέχτηκε βουλευτής Θεσσαλονίκης με το ΠΑΣΟΚ, η νεότερη βουλευτής που εξελέγη ποτέ. Έχασε όμως την έδρα, επειδή επέλεξε να την κρατήσει ο τότε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου.
Η Εύα όμως δεν χάθηκε. Αλίμονο σε εκείνους που τα βρίσκουν όλα δύσκολα στη ζωή…
Βρήκε λοιπόν μια αξιοζήλευτη θέση τηλεπαρουσιάστριας στις Σαββατοκυριακάτικες ειδήσεις του ΜΕΓΑλου και πολύ δημοφιλούς, τότε τουλάχιστον, καναλιού. Χωρίς δημοσιογραφικές σπουδές ή άλλη εμπειρία.
Στη συνέχεια και αφού πια ως τηλεπαρουσιάστρια έγινε γνωστή στο πανελλήνιο, εκλέχτηκε για άλλες δυο φορές βουλευτής Θεσσαλονίκης, για να εκλεγεί από το 2014 και μετά, σε δύο διαδοχικές ευρωεκλογές, ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ. Με περισσότερες από 120.000 ψήφους την πρώτη και με περισσότερες από 140.000 ψήφους τη δεύτερη φορά.
Εκείνο που ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό ήταν ότι μετά τη δεύτερη εκλογή της το 2019 αναδείχθηκε, με τη βοήθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη και την υποστήριξη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος, στην εξαιρετικά υψηλή και τιμητική θέση της αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Σε αντάλλαγμα γι’ αυτή τη διάκριση, όπως γράφτηκε κατά κόρον, έδωσε λίγο καιρό αργότερα αμέριστη υποστήριξη στον ευεργέτη της, με την ευκαιρία του σκανδάλου των υποκλοπών, ως μέλος της επιτροπής PEGA της ευρωβουλής που το ερευνά.
Για την υποστήριξη αυτή και για τη γενικότερη στάση της απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης την αποκάλεσε, πολύ καθυστερημένα είναι αλήθεια, «Δούρειο Ίππο της ΝΔ».
Θαυμάζοντας κανείς την εντυπωσιακή πορεία της Εύας, συνειδητοποιεί ότι η φράση «η ομορφιά είναι ακατανίκητη» βρήκε σε αυτήν εξαιρετικό πεδίο εφαρμογής.
Τι φταίει όμως μια νέα και όμορφη γυναίκα αν οι ψηφοφόροι, άνδρες και γυναίκες, την ψηφίζουν με κλειστά μάτια, γοητευμένοι από την εμφάνιση και το παρουσιαστικό της;
Εδώ έρχεται η πρώτη σημαντική παρατήρηση για το φαινόμενο της Εύας Καϊλή. Η οποία αφορά στις αρχές που κυριαρχούν στο πολιτικό μας σύστημα, καθώς και στα κριτήρια με τα οποία επιλέγει η κοινωνία μας τους εκπροσώπους της στις εκλογές.
Ο ίδιος ο κατά τα άλλα υποστηρικτής της «αριστείας» πρωθυπουργός επέλεξε μεταξύ πολλών ευρωβουλευτών την Εύα Καϊλή για την διακεκριμένη και υψηλόβαθμη θέση της αντιπροέδρου του ευρωκοινοβουλίου. Λες και δεν υπήρχαν έλληνες ευρωβουλευτές πιο έμπειροι, πιο σοφοί και πιο μορφωμένοι από εκείνην…
Ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δηλαδή, δεν επιλέγει με κριτήρια εθνικά κάποιον με εγγυήσεις ότι θα δοξάσει την Ελλάδα, ούτε και με κριτήρια αξιοκρατικά, κάποιον δοκιμασμένο και έμπειρο που θα κάνει σωστά τη δουλειά. Αντίθετα, επιλέγει για μια τέτοια μεγάλη θέση με το φτηνό και ιδιοτελές κριτήριο της αφοσίωσης στον ίδιον και της ανταπόδοσης της ευεργεσίας στη συνέχεια.
Αλλά δεν είναι μόνον ο πρωθυπουργός. Είμαστε και όλοι εμείς, που ψηφίζουμε τους εκπροσώπους μας με κριτήρια αισθητικής ή life style και στη συνέχεια εκπλησσόμαστε, όταν αυτοί αποδεικνύονται κατώτεροι των προσδοκιών μας…
Λες και η δημόσια ζωή δεν έχει ανάγκη από ανθρώπους του πνεύματος, της γνώσης, της επιστήμης, των επιχειρήσεων, της παραγωγής, του εμπορίου, της αγοράς, της οικονομίας, των τεχνών ή του αθλητισμού για να μας εκπροσωπήσουν και να πάρουν τις μεγάλες αποφάσεις που θα μας πάνε μπροστά.
Όσο, μάλιστα, λιγότερο μορφωμένος, λιγότερο εκπαιδευμένος, λιγότερο δοκιμασμένος και λιγότερο πεπειραμένος είναι στο στίβο της ζωής κάποιος που φτάνει σε υψηλόβαθμες θέσεις, τόσο πιο ρηχές ρίζες θα έχουν οι αντιστάσεις του και τόσο πιο ευάλωτος θα είναι στα δώρα του… καταραμένου όφι της διαφθοράς.
Πως, για παράδειγμα, η Εύα Καϊλή, που δεν ίδρωσε ποτέ για να βγάλει το ψωμί της, να αντιληφθεί ότι είναι λάθος να εξάρει τις άθλιες εργασιακές συνθήκες κάτω από τις οποίες έγιναν τα έργα στο Κατάρ;
Και γιατί κάποιος που έφτασε ψηλά χωρίς να βρεθεί ποτέ σε θέση εξαρτημένης εργασίας, να αισθανθεί αλληλέγγυος με τους 6.500 εργαζόμενους που έχασαν τη ζωή τους, δουλεύοντας σαν είλωτες στα αθλητικά έργα για το Μουντιάλ;
Κατά μια έννοια, αυτή η διαστροφή των κριτηρίων της αρχής της δημοκρατικής εκλογής των εκπροσώπων μας είναι η μεγαλύτερη παθογένεια του πολιτικού συστήματος.
«Οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν», όπως λένε.
Έτσι λοιπόν άνθρωποι της τηλεόρασης και του θεάματος, προβεβλημένοι γόνοι γνωστών οικογενειών, πλούσιοι και γκλαμουράτοι είναι συνήθως ανάμεσα στις επιλογές μας σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.
Κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί η πολιτική ζωή είναι τόσο χαμηλού επιπέδου.
Υπάρχει όμως και μια δεύτερη σημαντική παρατήρηση για το φαινόμενο της Εύας Καϊλή, που συνδέεται με ένα άλλο trend του σημερινού πολιτισμού. Αυτό που αφορά στο νεοφιλελευθερισμό και στη θεοποίηση του χρήματος.
Αν το κέρδος έχει σήμερα αναχθεί σε σύγχρονο Θεό και αν το χρήμα είναι ο υπέρτατος σκοπός των πάντων, τότε κάποιος που φτάνει σε μια μεγάλη θέση ευθύνης και βρίσκεται κοντά σε κέντρα πλούτου και εξουσίας, γιατί να μη μαγευτεί από τον καταραμένο όφι της διαφθοράς, που θα του χαρίσει άκοπα αυτά που όλοι επιθυμούν, αλλά που δεν είναι σε θέση να αποκτήσουν;
Σε μια κοινωνία τελικά που το χρήμα είναι οδηγός των πάντων, που η ομορφιά είναι ακατανίκητη και που η αξιοκρατία καταστρατηγείται, δεν μπορεί να μας φταίει η Εύα Καϊλή που πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη…
Γι’ αυτό και μετά από την επιλογή της στη θέση της αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τίποτε δεν πρέπει να μας εκπλήσσει γι’ αυτήν. Ούτε καν η σύλληψη και η φυλάκισή της.
Διότι, αν ακόμη και ο κορυφαίος δημοκρατικός θεσμός της Ευρώπης έφτασε να επιλέγει με αναξιοκρατικά κριτήρια τους αξιωματούχους του και αν όλοι εμείς ψηφίζουμε για να μας εκπροσωπούν αυτούς που μας είναι ευχάριστοι λόγω εμφάνισης, διασημότητας ή life style και όχι όσους είναι χρήσιμοι λόγω γνώσης και εμπειρίας, τότε σε μια νεοφιλελεύθερη κοινωνία που λατρεύει τον Θεό του κέρδους μάλλον δεν θα πρέπει να πέφτουμε από τα σύννεφα όταν αυτοί και αυτές που έτσι επιλέγονται χρηματίζονται και μας απογοητεύουν…
Πηγή: https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/i-eya-i-politiki-kai-o-kataramenos-ofis
