Είναι συστηματική η τακτική που ακολουθείται τελευταία. Οι ευθύνες αντί να βαραίνουν εκείνους που ευθύνονται για τα προβλήματα, επιρρίπτονται σε όσους αντιδρούν και επιδιώκουν την επίλυσή τους.
Εξ αρχής αισθάνομαι την ανάγκη να δηλώσω ότι δεν είμαι αναρχικός, ούτε γνωρίζω το Νίκο Ρωμανό. Αν και ως πατέρας παιδιών σε αυτή την ηλικία, αλλά και έχοντας περάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου σε πανεπιστήμια, ανάμεσα σε φοιτήτριες και φοιτητές της ηλικίας του Ρωμανού, είναι λίγο σαν να τον ξέρω...
Η εικόνα που εντέχνως παρουσιάζεται σήμερα για το εκπαιδευτικό ζήτημα περιλαμβάνει από διαμαρτυρόμενους μαθητές και φοιτητές που καταλαμβάνουν σχολεία και σχολές, έως αυταρχικούς πρυτάνεις που καταφεύγουν στα ΜΑΤ για να περιφρουρήσουν τις συνεδριάσεις των Συγκλήτων τους. Κι ακόμη, από εξαγριωμένους φοιτητές που αδειάζουν σκουπίδια στα γραφεία των πρυτάνεων, έως αναπληρωτές πρύτανη που δηλώνουν αυτάρεσκα ότι όσοι βρίσκονται σε εξουσία πρέπει να...
Ενός κακού μύρια έπονται. Κεντρικό ζητούμενο στο νόμο Διαμαντοπούλου ήταν ο κυβερνητικός έλεγχος των διοικήσεων των πανεπιστημίων, μέσω της επιβολής ενός αυταρχικού και αντιδημοκρατικού συστήματος ανάδειξής τους. Κανένα διοικητικό πανεπιστημιακό όργανο σήμερα, σύμφωνα με το νόμο αυτόν, δεν εκλέγεται με ανοικτή, δημοκρατική, άμεση και καθολική ψηφοφορία, όπως συνέβαινε στο παρελθόν.
Ο νόμος Διαμαντοπούλου τώρα δικαιώνεται...
Είναι κοινό μυστικό ότι η Παιδεία υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα θύματα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της λιτότητας και των μνημονίων που επέβαλαν στη χώρα μας οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων. Σε πείσμα των όσων συμβαίνουν στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου η Παιδεία θεωρείται ως η πλέον σημαντική επένδυση για το μέλλον, στην Ελλάδα της κρίσης αντιμετωπίζεται σαν μια περιττή δαπάνη στον προϋπολογισμό. Η κατάσταση στα πανεπιστήμια είναι χαρακτηριστική και συγχρόνως αποκαλυπτική των όσων συμβαίνουν.