Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν το αυτονόητο: Η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι η τελευταία που ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας. Κι όμως, αναλαμβάνοντας τα βάρη που της κληρονόμησε η προηγούμενη, καλείται σήμερα να εφαρμόσει τα σκληρότερα μέτρα που έλαβε ποτέ ελληνική κυβέρνηση.
Ασφαλώς και τα οικονομικά μέτρα έπρεπε να είναι σκληρά και επώδυνα. Στην κατάσταση που έφτασε η ελληνική οικονομία δεν υπήρχε άλλη οδός. Άλλωστε αυτό το έχουν αντιληφθεί και οι ίδιοι οι πολίτες, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις ότι υποστηρίζουν την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Η συζήτηση συνεπώς σήμερα δεν γίνεται ούτε για τη σκοπιμότητα των μέτρων, ούτε και για την πρόθεσή μας να συμβάλουμε στην αποκατάσταση της οικονομίας της πατρίδας μας.
Στη σύνοδο της Κοπεγχάγης επενδύθηκαν πολλές ελπίδες. Προϊούσης της κλιματικής αλλαγής, η δέσμευση των μεγάλων της γης σε μια συμφωνία για τη μείωση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου, ορθά θεωρήθηκε μονόδρομος για την αντιμετώπιση της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Γι’ αυτό και είναι απόλυτα δικαιολογημένη η απογοήτευση που σκόρπισε η αδυναμία των ηγετών να καταλήξουν σε μια νομικά δεσμευτική συμφωνία.
Έχει γίνει πλέον σύνηθες φαινόμενο κάθε φορά που συμβαίνουν επεισόδια στο πανεπιστήμιο, να κατηγορείται το ακαδημαϊκό άσυλο. Όταν δεν επεμβαίνει η αστυνομία, υπεύθυνο για τις καταστροφές είναι το άσυλο που την εμποδίζει. Κι όταν η αστυνομία επεμβαίνει, τότε η σκιά πέφτει βαρειά στα πανεπιστήμια, καθώς όλοι μιλούν για... άρση του ασύλου.
Το περίεργο στην πρόσφατη ιστορία της εισβολής της αστυνομίας στο ΕΜΠ δεν είναι ότι ο πρύτανης, στην προσπάθειά του να προστατεύσει ανθρώπους και υποδομές, ζήτησε τη συνδρομή της αστυνομίας. Το περίεργο είναι ότι τα πανεπιστήμια αποτελούν μοναδικό παράδειγμα μαζικών χώρων σε μια εποχή έξαρσης της βίας και της εγκληματικότητας, που παραμένουν απολύτως απροστάτευτοι. Όταν ακόμη και οι κινηματογράφοι και τα εμπορικά καταστήματα διαθέτουν σήμερα τη δική τους φύλαξη.