Τον άγριο ξυλοδαρμό του Κύπριου σπουδαστή Αυγουστίνου Δημητρίου από αστυνομικούς, το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 2006 στη Θεσσαλονίκη, τον είδαν όλοι στις οθόνες της τηλεόρασης. Κατά κύριο λόγο της ιδιωτικής, μια και τα κρατικά κανάλια έμειναν στην επίσημη εκδοχή της αστυνομίας. Σύμφωνα με την οποία η αιτία της κακοποίησης του παιδιού, ήταν μια ζωηρή… ζαρντινιέρα.
Πως θα μας φαίνονταν αλήθεια, αν κάποτε υποψήφιος πρωθυπουργός στη χώρα μας ήταν ένας Έλληνας, Αλβανικής όμως καταγωγής; Ένα παιδί μεταναστών, που μεγάλωσε σαν τα «δικά μας παιδιά», μετείχε της ελληνικής παιδείας, αλλά παρόλα αυτά δεν είχε ρίζες στην πατρίδα μας; Πως θα μας φαινόταν δηλαδή, αν εκλέγαμε κάποτε πρωθυπουργό της Ελλάδας τον… Τσενάι; Το παιδί που λίγα χρόνια πριν εμποδίστηκε να κρατήσει τη σημαία του σχολείου του, παρά το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος μαθητής;
Ο Ομπάμα γράφει ιστορία. Είναι ο πρώτος μαύρος εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ. Και μάλιστα με τρόπο πανηγυρικό, αφού εξελέγη με μεγάλη απόσταση από το λευκό συνυποψήφιό του. Και μόνον ο συμβολικός χαρακτήρας της εξέλιξης αυτής θα αρκούσε, για να την κατατάξει στις ιστορικές στιγμές του σύγχρονου πολιτισμού.
Το σύνθημα του Ομπάμα για Αλλαγή ήταν τελικά προφητικό. Και επιπλέον, έμελλε να ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας του. Σήμερα που η παγκόσμια κοινότητα εισέρχεται σε περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης, ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος στις ΗΠΑ, η ανάγκη για Αλλαγή επεκτείνεται σε όλο τον πλανήτη.
Φέτος το φθινόπωρο, εντελώς ξαφνικά, εμφανίστηκαν στη χώρα μας φτωχοί. Η αντίδραση της κυβέρνησης στην αιφνιδιαστική εξέλιξη, ήταν πράγματι ακαριαία. Εισήγαγε άμεσα τη φτώχεια στο λεξιλόγιό της.