Η συζήτηση για τον άγριο ξυλοδαρμό του Κύπριου σπουδαστή πριν και μετά τη σύλληψή του στη Θεσσαλονίκη από τους εντεταλμένους «πραίτορες» της κυβέρνησης κι η καθυστερημένη κατά 6 ώρες μεταφορά του κακοποιημένου νέου στο νοσοκομείο, μονοπώλησαν και δικαίως, τις τελευταίες ημέρες το ενδιαφέρον της δημόσιας συζήτησης.
Αν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, ίσχυαν οι διατάξεις για τις αλλαγές στο νόμο – πλαίσιο που εισηγείται σήμερα η κυβέρνηση Καραμανλή, η επέτειος του Πολυτεχνείου πιθανόν να μην υπήρχε στο σύγχρονο εορτολόγιο. Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν θα είχε προστατεύσει τους έγκλειστους φοιτητές κι η εικόνα της εισβολής, με το θωρακισμένο άρμα να γκρεμίζει την πόρτα του Πολυτεχνείου, δεν θα είχε ταξιδέψει σ’ όλο τον κόσμο ως το σύγχρονο σύμβολο της παραβίασης κάθε έννοιας ελευθερίας.
33 χρόνια μετά και τα μηνύματα της μεγάλης εξέγερσης των νέων κατά του τότε τυραννικού καθεστώτος, εξακολουθούν να παραμένουν επίκαιρα. Με διαφορετική όμως σήμερα μορφή, καθώς η πρόκληση δεν έρχεται πια από την παραβίαση της δημοκρατικής νομιμότητας.
Το βράδυ του πρώτου γύρου των δημοτικών εκλογών, ο πρωθυπουργός δήλωνε αυτάρεσκα ότι το μήνυμα από το θρίαμβο της παγκόσμιας πρωτοτυπίας του 42%, που όμως δεν εμπόδισε ούτε την εκλογή της Φώφης και του Φασούλα, ούτε και την αποδοκιμασία του Παπαγεωργόπουλου στη Θεσσαλονίκη, ήταν ότι η κυβέρνησή του πρέπει να συνεχίσει αταλάντευτα όπως είπε, την πολιτική των «μεταρρυθμίσεων»!
«Εκεί, που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα…» Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς την πάλαι ποτέ ομορφιά της Κασσάνδρας. Ένας επίγειος παράδεισος. Μια πανδαισία χρωμάτων, με το πράσινο του πευκοδάσους να σβήνει μέσα στο γαλάζιο του Αιγαίου.