Δικαιολογημένη ο οργή του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ για τη γκρίνια των Θεσσαλονικιών. «Μα τι άλλο θέλετε τέλος πάντων?», φέρεται να είπε ο κ. Σουφλιάς. «Ζητούσατε έργα και τώρα που γίνονται, πάλι στη γκρίνια είστε!». Δίκαιη η αγανάκτηση ενός υπουργού που κάνει καλά τη δουλειά του, αλλά δεν ακούει ούτε ένα ευχαριστώ από τους πολίτες.

Στην Ελλάδα του 2006 ο φόβος του πολίτη για την αστυνομία καλά κρατεί. Οι αστυνομικοί νομιμοποιούνται να ξυλοκοπούν άγρια τους κρατουμένους, ακόμη κι αφού τους έχουν φορέσει χειροπέδες. Δύο περιστατικά μέσα σε λιγότερο από δύο βδομάδες και μάλιστα στην ίδια πόλη, οπωσδήποτε δεν αποτελούν απλή σύμπτωση!

Η συζήτηση για τον άγριο ξυλοδαρμό του Κύπριου σπουδαστή πριν και μετά τη σύλληψή του στη Θεσσαλονίκη από τους εντεταλμένους «πραίτορες» της κυβέρνησης κι η καθυστερημένη κατά 6 ώρες μεταφορά του κακοποιημένου νέου στο νοσοκομείο, μονοπώλησαν και δικαίως, τις τελευταίες ημέρες το ενδιαφέρον της δημόσιας συζήτησης.

Αν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, ίσχυαν οι διατάξεις για τις αλλαγές στο νόμο – πλαίσιο που εισηγείται σήμερα η κυβέρνηση Καραμανλή, η επέτειος του Πολυτεχνείου πιθανόν να μην υπήρχε στο σύγχρονο εορτολόγιο. Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν θα είχε προστατεύσει τους έγκλειστους φοιτητές κι η εικόνα της εισβολής, με το θωρακισμένο άρμα να γκρεμίζει την πόρτα του Πολυτεχνείου, δεν θα είχε ταξιδέψει σ’ όλο τον κόσμο ως το σύγχρονο σύμβολο της παραβίασης κάθε έννοιας ελευθερίας.

33 χρόνια μετά και τα μηνύματα της μεγάλης εξέγερσης των νέων κατά του τότε τυραννικού καθεστώτος, εξακολουθούν να παραμένουν επίκαιρα. Με διαφορετική όμως σήμερα μορφή, καθώς η πρόκληση δεν έρχεται πια από την παραβίαση της δημοκρατικής νομιμότητας.